Czuliście kiedyś... to? Nigdy nie zapomnę swojego pierwszego razu - nie wiem, czy to autosugestia, czy duma z tego była, że biegłam 30 minut bez przerwy, a później 45, a potem godzinę... ale nie biegłam tylko - skakałam, śpiewałam, krzyczałam, bardzo się przy tym męcząc. I od tamtej pory biegam regularnie, bo wciąż mi się zdarza!

Miałam podobnie przy moim pierwszym maratonie. Wbiegniecie na metę to była istna euforia ( mimo że nie byłam pierwsza)

Uwielbiam ten stan. Właśnie dlatego chyba najbardziej ze wszystkich sportów lubię biegać. Jestem tak zmęczony i wypompowany, a z drugiej strony czuję, jak endorfiny we mnie pulsują

Mnie chyba nie dopadła taka euforia, no chyba że w przypadku gdy jednal nie wypluło się płuc po biegu i da radę jeszcze stać na nogach

(06-14-2012 08:53 PM)sławek napisał(a):  Mnie chyba nie dopadła taka euforia, no chyba że w przypadku gdy jednal nie wypluło się płuc po biegu i da radę jeszcze stać na nogach

Ale super Mam nadzieję, że to cię cieszy, jak ta moja euforia, po której mogę skakać z radości, nawet jak nie mam siły

Mam nadzieję,że z czasem taka euforia nie zanika. a bieganie nie staje się rutynowe...

(06-27-2012 09:33 AM)ksenia napisał(a):  Mam nadzieję,że z czasem taka euforia nie zanika. a bieganie nie staje się rutynowe...

Ja też. Mam nadzieję, że to jest takie fajne, jak opowiadasz, bo jeszcze nie przeżyłam, a bardzo bym chciała

Euforia, radość, uniesienie po przebytym maratonie tylko to się czuje a co czują ultramaratończycy ? Tutaj trzeba iść dalej trenować bo plan treningowy to podstawa w bieganiu.

ja kiedy biegam to nie zawsze ściśle trzymam się planu,a to ze względu właśnie na to by nie popaść w rutynę

wiadomo,że jak ktoś chce biegać zawodowo to nie ma wyboru i si ę takiego planu trzymać musi
my,amatorzy, mamy o tyle dobrze,że możemy sobie robić co chcemy